CARMINA HENRICI WAARDENBURG
Scholae Franekeranae Rectoris
FRANEKERAE Apud DIONYSIUM ROMAR MDCCXCII.
De Clycere
Nuper ego, exoptans caram spectare puellam,
Improviso adii: (quidlibet audet amor.)
Mane erat: hesternos Glycere incomposta capillos
Sederat albenti purpurea in tunica.
Effulsit cum parte humeri sine tegmine collum,
Blandius a somno luminis arsit honor.
Mollia laxarat vinclis vestigia. Quantum
Creverat e cultu simpliciore decor!
Formosus varia pollex opus arte parabat,
Palladis arguto dignum opus ingenio.
Qualem ubi deprendi, mirantia lumina pavi:
Ast illi roseus tinxerat ora pudor.
Non secus a puero rubuit conspecta Diana,
Aut primum Nereo nata stupente Venus.
O suavis rubor! o casto sub corde tumultus!
Quam sine te nullum est optima forma bonum!
Est aliquid vidisse suam; at quater ille beatus,
Qui pariter vidit sic rubuisse suam!
Haec si tanta mihi veniat geminata voluptas,
Glorier in terris gaudia ferre Deum.
De Amore Desperato
Ah miseri, quibus afflavit fallacibus alis,
Prodit & immiti quos Amor ille joco!
Expertus loquor. Heu! tantos perferre dolores
Non possum: o saevas, o Puer, abde faces!
Quum placide adspiras, te nil jucundius usquam;
Quum saevis, gravior non Jovis ira venit.
Speravi meliora prius, vixique beatus
Donec formosae carus eram Glycerae.
Jam mihi fingebam sociales vanus in annos
Gaudia, legitimo percipienda toro.
Optabam dulces, carissima pignora, natos,
Matri delicias deliciasque patri;
Nunc mihi, nunc illi blandos ridere vicissim,
Mox etiam balbo suaviter ore loqui.
Irrita nunc austri vota abripuere tepentes.
Heu heu! pro dulci melle venena bibo.
Spes mihi, (sic Glycere voluit) mortalibus illud
Supremum miseris perfugium, omnis abit.
Omnis, io! spes omnis abit? Haec vera minata est?
Ah! facite, o Superi, fallat ut illa semel!
Quam vellem, nostros quantumvis sperneret aestus,
Celāsset durum nonnihil ipsa animum!
Aut ego, ne effugerent tam tristia verba, loquentis
Clausissem opposita providus ora manu!
Certe nunc etiam spes, quamquam vana, maneret,
Molliret miseros quaelibet illa dies.
Nunc mihi mors umbraeque placent: mors una voluptas,
Obruat aeternis haec mala dum nebulis.
Ire lubet, qua non hominum pecudumve recessus,
Qua videar mutis manibus ire comes.
Vivere quid cupiam? Tamen ag! non cernere posthac,
Quae mihi forma oculos abstulit una meos;
Non dare, quos referat blando mihi lumine, nutus;
Dulcia non coram mutua verba loqui;
Non formosa iterum contingere colla lacertis;
Ponere nec roseis posse animam labiis;
Quo miser haec animo patiar? Quo tempore demens
Sperem me tantis posse carere bonis?
Nec mihi mors, nec vita placet: feror huc atque illuc,
Ceu folia hiberno torta volant borea.
Sed, quoniam sic fata jubent mea, vivere pergam,
Seu potius saevo pergam in amore mori;
Et, quoties fortuna velit, blanda ora tuebor,
Quae revocent animum visa subinde meum.
Quin etiam avertat vultus, spectare juvabit
Aversam, & gressu membra decora levi.
Spectabo, & tantos mecum venerabor honores,
Dum mihi miranti mollia corda tremunt.
Interea, si forte aliquid male nescius egi,
Cur mihi se facilem cara puella neget,
Continuis fungar precibus, lacrymisque piabo,
Et, si qua est gravior poena dolore meo.
Vis mihi nunc omnes risusque jocique valete;
Quaerite, quos placido respicit ore Venus.
Me decet in tacitis abscondere luctibus annos,
Moestaque subjecto deprimere ora sinu.
At, Glycere, postquam mihi cura resolverit artus,
Fac, lacryma in tumulum depluat uda meum.
Hinc gaudebit amor, tristi mansurus in umbra,
Ceu nova consperso lilia rore solent.
| Neo-Latin | The Latin Library | The Classics Page |