PICI MIRANDULENSIS AD DEUM DEPRECATIO, UT BELLA TOLLAT, QUAE PER TOTAM FREMUNT ITALIAM

O pater, aeterno qui saecula volvis ab aevo,
qui coeli moderaris habenas,
tu non Dicteo crevisti parvus in antro,
ut vana est mentita vetustas
tu semper magnus, non permutabilis, altus,
maximus, integer omnipotensque.
tu mortale genus, coelum Titiniaque astra
cunctaque verbo fatus es uno :
quae convexa colunt coeli, quae pallida Ditis
regna tenent sub nocte profunda,
respice, si intactae pis diligis ubera matris,
perque tuum non fabile nomen,
respice praesenti perituras numine gentes,
quas bello Mars conficit acri.
omnia vastantur, ferum omnia corripuit,
omne iam latus Ausoniae fremit armis. E
iam gemit et nimio sub pondere cymba fatiscit
quae Stygium amnem transvehit umbras.
nos tua progenies, nostri miserere furoris.
in melius tot verte tumultus.
et tu, Fortuna, qui nunc meliore triumphas,
parce tuas extollere cristas.
cui nunc illa favet, cras adversatur eidem :
instabilis dea statque fugitque.
o quantas hominum strages, heu flenda ruinis,
moenia quot, quot quassa iacebunt,
quot video ruere ex alto, quot regna, quot amnes
mutare undas sanguine tetro.
tu pius arcanas pater horum illabere mentes,
iungant coesa foedera porca.

Mirandola

Neo-Latin

The Latin Library

The Classics Page